oi Françoise a muller que mellor acertou a comprender os meus mecanismos. Foi ela quen se decatou de que as bofetadas da vida volveranme infantil, caprichoso, egoísta. Pero, sobre todo, foron ela e o meu fillo Claude os que se deron de conta de que tiña un talón de aquiles. Era moi supersticioso. Coa pequena Gilot pasei momentos deliciosos, a súa xuventude facíame sentir touro, vigoroso. Porén, co tempo, fíxoseme insoportable tela tan preto. Tan xove, tan fresca, ao seu lado semellaba un vexestorio. Odiaba a morte. Endexamais remataba os cadros porque acabalos significaba matalos. Aínda lembro a dureza das miñas palabras con Françoise. Nunha ocasión espeteille que todo o mundo posuía o mesmo potencial de enerxía. Eu empregaba a miña nunha única cousa: a pintura. A ela o sacrifico todo, a ti, a todo o mundo. Incluso a min mesmo. Debeu pensar que era un auténtico fillo de puta. O que ela non sabía era que con trece anos sacrificara á pintura pola miña irmá e Deus arrincárama para sempre. Cando os meus fillos viñan ao Midi a pasar comigo as vacacións de verán eu lle quitaba a Claude un anaco de cabelo ou de unllas e, sempre que podía, agochaba unha das súas pequenas prendas de roupa. Confiaba en que parte da súa xuventude penetrase no meu corpo. Non podía morrer, tiña que vingarme daquel Deus que traizoara a miña inocencia, tiña que morrer matando ou pintando; segundo se mire.