Tralo Día de Reis de 1895 as cousas comezaron a torcerse na nosa casa de Payo Gómez. Empezara a pintar coa inocencia dun neno ese número de Nadal de Azul y Blanco; con alegría, como unha carta máis que sería enviada ao meu tío Salvador e as miñas curmás de Málaga. Pero o día 7 de xaneiro a difteria convertiuse nunha hóspede sen invitación na nosa festa. Conchita, a pequena da casa, ergueu esa mañá con febre e tose. Papá e mamá pensaron que era un simple arrefriado, mais ao día seguinte a preocupación fixo que avisasen ao Doutor Pérez Costales. Na súa pequena cama é auscultada polo Doutor, Conchita apagábase. O cadro é inequívoco: tose ronca, febre, palidez. Os bacilos malignos estaban instalados na gorxa da miñá irmá e dende alí bombardearían a letal toxina. Costales solicitara o día anterior o envío dun soro experimental ao Instituto Pasteur, mais todos sabíamos que non chegaría a tempo. Facía falta un milagre. Non era esta unha cuestión de influencias, era unha loita contra o tempo, a contrarreloxo máis dura das nosas vidas. Pintei con rabia un pequeno debuxo de Cristo bendecindo ao diaño. Inspireime na portada dun libro de medicina que traía consigo o Doutor Costales. Era a miña derradeira obra, estaba decidido. Pactei con Deus, se salvaba á miña irmá eu deixaría os pinceis para sempe. Deixaría de pintar.